2018 in vogelvlucht. Mijn vrouw is als de zee: altijd daar maar nooit hetzelfde.

1 november: Sonia en ik wonen 40 (forty! vierzig!) jaar onder dezelfde daken. Voor nogal wat mensen die zich afvragen hoe je iets zo very old school doet: een combinatie van ademruimte, beetje chance, veel gedeelde humor en verbondenheid zonder al te veel regels brengt je al een heel eind. En mijn vrouw is als de zee: altijd daar maar nooit hetzelfde. Wie daarbij respecteert dat je best niet gaat duiken in de Marianentrog kan eindeloos blijven varen :-).

Er was de trip naar Oeganda in maart-april op uitnodiging van de Belgische ambassade. Enkele fijne optredens, overweldigende natuur, veel hartelijke mensen maar ook de cultuurschok van een land met een ongebreidelde bevolkingsexplosie, daarin volop aangemoedigd door de ontelbare evangelische kerken naar Amerikaans model. In combinatie met een hopeloos achterop hinkende economie is de uitkomst daarvan ook zonder glazen bol perfect te voorspellen. Alle inspanningen omtrent milieu en klimaat en gelijke rechten voor iedereen zijn een fata morgana zolang de overbevolking van de planeet niet bijgestuurd wordt. 3 miljard mensen in het Expo-jaar, 7,7 miljard vandaag, makkelijk 10 miljard in 2030. Het blijven afwijzen en veroordelen van anticonceptiva door alle religies, dat is pas een misdaad tegen de mens(elijk)heid.

Heldin van het jaar: Amber in de reeks Kinderziekenhuis (VRT). De moed en levenslust waarmee dit meisje van 9 het leven tegemoet treedt na een keihard verdict -blind geworden door een ondertussen verwijderde hersentumor- heb ik zelden gezien. Menige traan vloeide hier ten huize, en al heel dikwijls heb ik me gelaafd aan haar inspirerend voorbeeld als ik denk dat het me eventjes niet meezit. Alles is inderdaad relatief.

Cultuur: te veel om op te noemen. En tegelijk ook veel te weinig wegens zelf hopen tijd gestoken in het bijeenschrijven en opnemen en producen van een nieuw album (A Boy Named dIRK, release heel binnenkort). The Handmaid's Tale is opnieuw tv van het niveau van Breaking Bad en Better Call Saul. 'I Daniel Blake' van Ken Loach was een hoogtepunt, evenals de passage van David Byrne op Gent Jazz. Harari's 'Homo Sapiens' en 'Homo Deus' zou gewoon iedereen moeten lezen voor de kennis en inzichten die van elke pagina spat. Hij heeft er me zelfs toe gebracht om helemaal afstand van industrieel gekweekt vlees te nemen. Wat muziek betreft ben ik een allesverslindende omnivoor, die hongerig tussen genres en decennia blijft laveren. En elke dag weer iets (her)ontdekt. Vandaag The Clark Sisters en Brian Eno, gisteren Nordmann en Händel, morgen Coltrane en de polyfonisten. Bijvoorbeeld. Laat me dit onderdeel afronden met enige trots toen mijn zoon als producer van het eerste seizoen van Down The Road (Een) in september de Gouden Roos Reality & Factual in Berlijn mee in ontvangst mocht nemen.

Mijn eerste keer in Barcelona, verrassingsweekendje van mijn geliefden voor mijn 60e verjaardag, was een zonnig hoogtepunt in februari. Ik heb alweer enkele weken volop mogen genieten van het prachtige vakantiehuis in Andalousie van onze vrienden Edwig & Rita, waarvoor dank. En voor ik het vergeet: het WK voetbal bracht veel vertier alom. Om even terug te komen op die 40 jaar onder hetzelfde dak: yep, ik heb een partner die van voetbal houdt, zelfs meer dan ik. Alle beetjes helpen om het zo lang uit te houden met elkaar :-).

Triestige evolutie: die van sociale naar asociale media. Als artiest met een nogal uitgesproken mening over wat in essentie steeds op hetzelfde neerkomt -vrijheid van denken en handelen, altijd, overal, en liefst gebaseerd op feiten en enig pragmatisme- is dat zelfs meetbaar. Hoezo hij durft te opperen dat we er wellicht nooit komen met groene energie alleen om alle energiebehoeften te dekken? Vloeken in de kerk is dat, un-followen die gast. Hij neemt het op tegen de censuur van een zanger en zijn protestliedje? Stoppen die communicatie. Hij blijft die Assita Kanko en haar indrukwekkende getuigenis in Alleen Elvis Blijft Bestaan verdedigen ook nadat ze overstapte naar 'die' partij? Bwaakes, Blanchart, ik ben fan af, zo gepiept op die fanpagina! Het is een ostentatieve vorm van pathetiek die ik minstens even uitgestorven als de dino's achtte. Als het denken door een veel te nauw afgeregeld ideologisch vizier moet passeren en beschaafd en vinnig intellectueel van mening verschillen blijkbaar een halszaak wordt, krijg je dit. Het is me totaal vreemd en ik ben van plan om dat helemaal zo te houden in 2019. Gelukkig blijk ik afgaande op de eindejaarslijstjes niet de enige te zijn die er zo over denkt, om Slembrouck, Scheire, Vanderveken en Simonart niet te noemen.

Meest positieve evolutie: de wetenschap, die zich parallel aan het getwitterpalaver onverminderd in ijltempo verder ontwikkelt en onze absoluut enige kans is op redding als soort. Die ervoor gezorgd heeft dat we, voor wie het wil, de God-illusie achter ons konden laten. Dat slagers en houthakkers niet automatisch bij de medische dienst in het leger terecht kwamen in WO1 omdat ze handig waren in het afzetten van benen en armen. Dat kunstvlees een absolute realiteit aan het worden is: je eet de kip terwijl ze aan je voeten loopt te scharrelen. Die mijn buurman na een val van 17 meter (!) in die mate weer op de been krijgt dat hij na 7 maanden reeds terug met een stok kan wandelen. Mirakels bestaan, maar laat ze ons niet op het conto van de imaginaire man / vrouw / transgender in de hemel schrijven.

Moge 2019 je alles brengen waar je op hoopt en alles waarvan je nog niet eens wist dat je het nodig hebt. Graag sluit ik af met een inspirerend gedicht van Paul Snoek.

Het luchtkasteel

Ik wil, voor ik verander

in een kei, een mier

of een papaverbloem,

de schepper worden

van een luchtkasteel.

Ik zal de daken knippen

uit inktpapier,

de kamers vouwen

uit vochtige kranten

en op de muren van muziekpapier

zal ik lachgezichten

voor de ramen schilderen

met metaalinkt.

In mijn slot zullen wonen

duiven van oud zilver.

Ik zal, voor ik verander

in een steen, een dier

of in een slingerplant,

de schepper worden van

een luchtkasteel,

want ik beschik

over de zachte handen

van een uitvinder.

Paul Snoek

(uit: Gedichten 1954-1968)